Razzett Ghasri

Al is het eiland Gozo niet zo groot, toch ontdek ik er iedere keer wat nieuws. Zoals laatst, toen ik met de fiets de westkant van het eiland ging verkennen. Van alles en iedereen verlaten stuitte ik ineens op een paar oude huizen, omgeven door een soort kloostermuur. Mijn nieuwsgierige blikken werden opgevangen door Maryse, de eigenares. Ze nodigde me uit en voor ik het wist zaten we met een glaasje wijn op het zonnige terras bij het zwembad. Vol passie vertelde ze me hoe zij en haar man Edward jaren geleden halsoverkop verliefd werden op het toentertijd verlaten en verouderde complex. Ze zagen het meteen voor zich: hun kleine paradijs. Na jaren dromen, plannen en hard werken later was het ze ook echt gelukt. En daar mocht ik nu van genieten. De avond viel, ik mocht aanschuiven bij het eten en toen we vele wijntjes verder waren was het duidelijk dat die fiets van mij me die dag nergens meer ging brengen. Gelukkig had Maryse een plekje vrij in een van haar gastenverblijven waar ik na een nachtelijke duik in het zwembad in een diepe slaap heerlijk heb liggen dromen.